Mieczysław Gršbka aktor, reżyser, pedagog
Absolwent krakowskiej PWST (1973), od 25 lat wykładowca Wydziału Aktorskiego uczelni.
Na scenie Starego Teatru pojawił się w wieku lat trzynastu m.in. w Fizykach Dürrenmatta w reżyserii Jerzego Jarockiego i jako Kuba w Weselu Wyspiańskiego w reżyserii Andrzeja Wajdy. Po dyplomie, do zespołu, któremu wierny jest od ponad 35 lat, zaprosił go dyrektor Jan Paweł Gawlik. Debiutował w Procesie Kafki w reżyserii Jerzego Jarockiego.
Mieczysław Gršbka aktor wyrazistego stylu, harmonijnie łšczy kreatywnoć z mistrzostwem warsztatowym, emocjonalnš wrażliwoć, wysublimowane poczucie humoru z charakterystycznociš. Znakomity głos, słuch absolutny, perfekcja ruchu scenicznego, zdolnoci parodystyczne, opanowanie pantomimy połšczone z aktorskš wyobraniš, temperamentem i autoironicznym dystansem - zaowocowały dziesištkami ról w jego niepowtarzalnej interpretacji. W przedstawieniach Andrzeja Wajdy zaprezentował całš barwę aktorskich wcieleń: Mefisto-Kudlicz w pastiszowym kuplecie w Nocy listopadowej Wyspiańskiego; rozchwiany emocjonalnie, pełen wdzięku kabotyn i megaloman Antoni Relski w scenicznej epopei Z biegiem lat, z biegiem dni...; lękliwy, zniewieciały dworak Osric z Tragicznej historii Hamleta księcia Danii Shakespearea; wzbudzajšcy salwy miechu farsowy Nonancourt w Słomkowym kapeluszu Labichea po kwintesencję dojrzałego aktorstwa w monologu Odwiernego w Makbecie Shakespearea. Szczególne znaczenie miało dla aktora spotkanie z Jerzym Grzegorzewskim, a zwłaszcza dwie role: Nosa w Weselu Wyspiańskiego - ukazanego wbrew tradycji interpretacji tej postaci jako neurotyka w alkoholicznej depresji i odrealnionego, rozedrganego emocjonalnie Konstantego z Dziesięciu portretów z czajkš w tle wg Czechowa (nagroda na XX Kaliskich Spotkaniach Teatralnych). Intymna, pełna uroku metafizycznej tajemnicy była postać Syna w przedstawieniu Ryszarda Majora Sklepy cynamonowe wg prozy Schulza. Artysta jest mistrzem formy groteskowej. W Rzeni Mrożka w reżyserii Waldemara migasiewicza zagrał Dyrektora Filharmonii, postać absurdalnie miesznš i okrutnš zarazem. Król Ignacy w Iwonie księżniczce Burgunda Gombrowicza w inscenizacji Horsta Leszczuka (Grzegorza Jarzyny) w jego interpretacji to arcydzieło łšczenia gatunków. Artysta mieszał konwencje komediowej dosłownoci z ostrš groteskš, był nieporadnym safandułš i gronym mizoginem. Jego złożona aktorska osobowoć doskonale wpisała się w strukturę bogatych teatralnie przedstawień Tadeusza Bradeckiego: Wsiewołod Emiliewicz Meyerhold w Uczniach czarnoksiężnika Kleberga, barwny jak paw Karlos i skupiony w swym odrębnym wiecie Księgarz Moreno z Rękopisu znalezionego w Saragossie Potockiego, bezwzględny, pozornie rubaszny mafioso Emanuelle Giri w Karierze Artura Ui Brechta. W przedstawieniach Remigiusza Brzyka artysta odsłonił siłę aktorstwa realistycznego - wzruszajšc i mieszšc - żałosnš postaciš Piszczyka z Winiowego sadu Czechowa i czynownika Majewskiego w Carze Mikołaju Słobodzianka. Rolami ostatnich sezonów artysta wpisał się z jednej strony w wiat obsesji, mroku ludzkiej natury w przedstawieniach Pawła Mikiewicza: Komendant w Auto da fé Canettiego, Mšż w Przedtem/Potem Schimmelpfenniga, z drugiej brawurowo wypełnił przestrzeń pełnego przemiewczej ironii teatru Mikołaja Grabowskiego: Kaznodzieja, Maska w Wyzwoleniu Wyspiańskiego, przytłoczony narzuconš kobiecociš Blepyros w Sejmie kobiet Arystofanesa, anachroniczny Baron z wyimaginowanego wiata w Trans-Atlantyku Gombrowicza.
Ważnš częciš teatralnych dokonań Mieczysława Gršbki jest reżyseria, od lat wystawia przedstawienia dyplomowe studentów PWST. Sš to przede wszystkim widowiska muzyczne ze słynnym musicalem Chicago na czele. W Starym Teatrze reżyserował dwukrotnie: Zwierzenia clowna Bölla, gdzie zagrał jednoczenie znakomitš rolę Hansa Schniera (nagroda za reżyserię na XXIII Kaliskich Spotkaniach Teatralnych i nagroda publicznoci za kreację aktorskš na XXII Rzeszowskich Spotkaniach Teatralnych) i Korowód Schnitzlera.(eb)
|