„Huljet, huljet” to poetycka opowieść o życiu w krakowskim getcie. Inspirowana zdjęciami i pamiętnikami z getta instalacja teatralna zrealizowana jest w formie cieniowego teatru mansjonowego; każda opowieść prezentowana jest na innej „scenie”, w starych walizkach, pudełeczkach po lekarstwach, dziecięcym łóżeczku, stole.

Głównym punktem wyjścia do pracy było kilka zdjęć ze stałej wystawy w Muzeum Fabryka Emalii im Oskara Schindlera: samotny kilkulatek na pustej ulicy, sterty połamanych mebli na placu Zgody, szyld lodziarni, afisz z koncertu. Jak mógł wyglądać świat oczami 4-latka? W co się bawił? O czym śnił?

recenzje:
„Bywają spektakle, po zakończeniu których włączenie się w nurt życia zatłoczonej ulicy stanowi szczególne wyzwanie. Intensywność tego wrażenia wzrasta, im bardziej określony rodzaj poetyki teatralnej odbiega od sposobu codziennego doświadczania świata. Huljet, huljet Teatru Figur zdecydowanie należy umieścić w gronie przedstawień, które zabierają widza w całkiem nieoczekiwaną podróż, zwłaszcza w kontekście proponowanej estetyki.”*
Historie wydobyte z cienia” Agaty Kędzi w magazynie nietak!t

Gdy zajrzymy w zakamarki naszych domów, szuflady i walizki, skrywające stare zdjęcia czy pamiątki, weźmiemy do ręki przedmioty, które należały do kogoś przed nami, ożywa pamięć. Huljet, Huljet jest kameralną opowieścią o odzyskiwaniu pamięci świata, który bezpowrotnie przeminął – o krakowskim getcie. W mikrozdarzeniach rozgrywanych w rozmaitych i zaskakujących formach teatru cieniowego, które są specjalnością Teatru Figur, powracają małe radości i tęsknoty dziecka bawiącego się na ulicach getta, zwykłe smutki i drobne sprawy codzienności, ale ożywają też lęki i mroczne przeczucia, gdy nad światem getta rozpościerają się czarne skrzydła gapy, a gałęzie przybierają kształt swastyki. Światło i cień, obiekty i płaskie formy cieniowe oraz cała gama puknięć, stukotów, skrzypnięć i fraz muzycznych składają się razem na instalację teatralną, która upomina się o miejsce dla „małych” opowieści przechowujących doświadczenia, do których nie mamy dostępu inaczej, niż przez próbę ożywiania pamięci zapisanej w zdjęciach, przedmiotach, karkach dzienników.
Marzena Wiśniewska, recenzja z katalogu Teatr Polska